Pojęcia „bezpłodność” często używa się w niewłaściwym kontekście. Faktyczna bezpłodność polega na absolutnym braku możliwości posiadania potomstwa, ze względu na nieuleczalne defekty, takie jak brak jajników, macicy czy jąder. Stan określany mianem bezpłodności to tak naprawdę niepłodność, czyli niemożność zajścia w ciążę pomimo braku stosowania środków antykoncepcyjnych i przy regularnym współżyciu. Niepłodność diagnozowana jest po minimum rocznym okresie starania się o dziecko.
Po rozpoznaniu niepłodności oboje partnerzy poddają się badaniom, mającym na celu ustalić jej przyczynę. W przypadku niepłodności nie można mówić o winie któregokolwiek z partnerów, niemniej przyczyna może leżeć po stronie mężczyzny albo kobiety. Niepłodność mogą powodować choroby narządów płciowych i układu rozrodczego, stosowanie niektórych leków, nadużywanie środków odurzających takich jak alkohol i narkotyki, ale również stres. Nadmierna chęć posiadania dziecka także niekiedy wpływa na czasowy brak potomstwa. Leczenie, jakie rozpoczyna się po ustaleniu przyczyn niepłodności może przebiegać w różnoraki sposób: hormonalnie lub operacyjnie. Odpowiednio dobrane lekarstwa stymulują owulację albo spermatogenezę (dojrzewanie komórek plemników), pozwalają na zagnieżdżenie się jajeczka w macicy przy pomocy metody in vitro. Próby zajścia w ciążę to proces niekiedy długotrwały i bardzo wyczekiwany. Jednym ze skutków leczenia hormonalnego przy udanym zabiegu zapłodnienia in vitro może być ciąża mnoga.